Dat valt niet mee, dagelijks een blog maken.
Behalve dat tikken met 1 hand lastig en vermoeiend is, heb ik de energie ook nodig voor het uitvoeren van mijn werk, dat 98 % toetsenbordwerk is. En de afleiding die varen biedt helpt ook al niet, zeker bij mooi weer en lange avonden met licht, dat noodt tot lang buitenzitten met een glaasje, lekker bootjes en mensen kijken.
Genoeg excuses, de ware reden is dat niet elke dag inspiratie voorhanden is voor een blog die voldoende interessant voor de kleine lezerskring geacht mag worden. Ik schrijf niet voor iedereen, gelukkig.
Over dat varen gaat het vandaag, en vooral over de plaats van waaruit je kijkt naar de vaarweg en de omgeving. Dan bedoel ik vooral de hoogte, die bepaalt hoever je kunt kijken.
Ik heb gekozen voor de handicap van trapjes in de boot en de noodzaak bruggen te laten draaien, en zelfs voor het niet bereikbaar zijn van sommige bestemmingen. Frankrijk bijvoorbeeld, maar ook de Turfroute: te hoog voor de bruggen, in Frankrijk bijvoorbeeld 3,50 meter, en MY the Striker is 4,20 meter hoog.
Vanaf die hoge positie op de flybridge (zeg maar: het dek boven de achterkajuit) kunnen schipper, maar ook de meevarenden veel zien. Daarom verveelt een vaart door dezelfde vaarweg niet snel: altijd afwisseling in de omgeving.
Daarmee kom ik op het nadeel van een schip dat bedoeld is voor lage bruggen, en dus een groter vaargebied. Vanuit een kuip van een motorboot of sloep zien veel vaarwegen er hetzelfde uit: riet, stenen, groene dijken. Mooi, maar niet afwisselend. Dat is op een korte vaart niet erg, maar de echte diehards varen door Frankrijk, België en Duitsland. Gelukkig zien ze dan door hoogteverschillen alsnog veel van de omgeving. Heuvels en bergen langs de rivieren, en dalen als je met een reeks sluizen of met een scheepslift omhoog bent gekomen.
Om even aan te geven dat een stukje varen met een motorboot toch wel lijkt op hoe het hoofdtransportmiddel van 150 jaar geleden er uit zag qua route. De aandrijving (paard, zeil, roeien, bomen) gelukkig niet.
Ons laatste reisje ging van Hasselt (O) aan het Zwarte Water, via het Zwarte Meer, het Kadoelermeer, het Vollenhovenermeer, via Blokzijl over het Noorderdiep en de Valsche Trog, de Wetering en de Kalenbergergracht naar Ossenzijl. Daar leverden we onze verkochte bimini af bij Jachthaven Ossenzijl van Pieter van de Graaf.
Daarna via de Ossenzijlersloot, de Linde (Lende) , de Jonkers- of Helomavaart, de Tjonger en Pier Christiansloot naar Echtenerbrug, waar we het Tjeukemeer op voeren en daarna via Follegasloot, de Groote Brekken en de Zijlroede Lemmer bereikten. Na een overnachting het IJsselmeer op naar Lelystad, en de dag er op via het Markermeer, het IJmeer en Buiten IJ het IJ in Amsterdam bereikten. Daar de verjaardag van zoon Erwin gevierd en daarna via IJ, Buiten IJ, IJmeer, het Gooimeer en het Eemmeer Spakenburg bezochten. Daarna ging het via Nuldernauw, het Wolderwijd naar Harderwijk. Tenslotte via het Veluwemeer, het Drontermeer, het Vossemeer, het Ketelmeer, de Ramsgeul en het Zwarte Meer via het Zwarte Water naar Hasselt.
Een ruim rondje Flevoland dus in 11 dagen , en ik heb alle bruggen en sluizen niet genoemd. Ontspanning, ook in coronatijd ! Met hulp van PC-Navigo, de routeplanner.
Reacties
Een reactie posten